Wilk

W Polsce Wilk Europejski (Canis lupus lupus)

Wilk od początku był i jest nadal obecny w ludzkiej kulturze. Najczęściej niestety w kontekście negatywnym – kojarzony ze śmiercią, niezrozumiałym wprawiającym w osłupienie wyciem do księżyca, budzący powszechny lęk.

Z drugiej strony, podziwiana jest wilcza niezależność, siła i wytrwałość. Ostatnio, na skutek wzrostu świadomości ekologicznej, postrzeganie wilka ulega stopniowej poprawie. Miejsce strachu zaczyna zajmować zrozumienie jego roli w ekosystemie.

Stada wilków (watahy) liczą maksymalnie do 20 osobników, zwykle jednak są znacznie mniejsze, będąc grupą rodzinną składającą się z pary rodzicielskiej, młodych i ewentualnie części wilków z poprzedniego miotu. Watahy mają ściśle określoną hierarchię wewnętrzną.
Wilki mają rozwinięty system komunikowania się przy pomocy mowy ciała, odgłosów oraz przy użyciu substancji chemicznych – feromonów i własnych odchodów (znakowanie).

W Polsce, jak wynika z przeprowadzonych w 2001 roku badań było 463–564 wilków.
Najwięcej wilków żyje w województwach: podkarpackim, małopolskim, podlaskim, warmińsko-mazurskim.
Niewielka liczba tych zwierząt występuję również na terenie innych województw.
Największą ostoją wilków są Karpaty i Pogórze Karpackie (194–214 osobników), następnie Roztocze (72–93 osobniki) oraz puszcze północno-wschodniej Polski (172–211 wilków).
Tereny na zachód od Wisły są zasiedlane przez wilki w dużym rozproszeniu, i poza wilkami z Puszczy Noteckiej, gdzie bytuje ich kilka, nie ma tam stałej populacji tych zwierząt. Ciągle występuje też proces migracji, który powoduje, że wilki pojawiają się na terenie Polski zachodniej, jak i przechodzą z Polski na teren Niemiec. Dawniej do Polski swobodnie przechodziły wilki z obszaru Słowacji, Ukrainy czy Białorusi. Obecnie ich wędrówki są znacznie ograniczone dużymi obszarami, na których wilki wytępiono.

Wilki raczej nie stanowią zagrożenia ponieważ z racji na małą populację oraz małe watahy (stada) unikają kontaktu z człowiekiem.
Nie mniej trzeba uważać ponieważ można trafić na osobnika zarażonego wścieklizną – takie zwierze tak samo jak w przypadku lisa może zaatakować człowieka.